1 maart 2014

Dat AZ klappen kreeg van Ajax, vind ik niet zo erg. Ik zie vele malen liever dat Ajax kampioen wordt dan Feijenoord of PSV. Met die laatste club heb ik al helemaal niets. Met Feijenoord nog iets. Voor mijn collega Wendy gaat er bijna niets boven Feijenoord. Hoewel zij nagenoeg elke twee weken met een van haar jongens wel bij AZ op de tribune zit, blijft zij op een of andere manier de Rotterdammers, wij zouden zeggen; de 'kakkerlakken', trouw. Zij presteerde het zelfs eenmaal met Feijenoord-sokken aan bij mij thuis naar Ajax-Feijenoord te kijken waarbij zij weigerde op mijn dringend verzoek die dingen te bedekken dan wel uit te trekken. Maar goed: Ajax gaat voor het kampioenschap en dat is prima. Als AZ straks thuis tegen Ajax de halve bekerfinale speelt, wordt het andere koek. Ajax zal AZ onderschatten en dus....De beste zal winnen!

Maandag is wederom weer een heel drukke dag op de poli. De klachtenrij was wederom heel gevarieerd. Het lijkt echt veel op wat wij als huisartsen ook dagelijks zien: een kind met een onschuldig 'waterbreukje', een ander met een allergie van de ogen, een parasitaire infectie van de darmen, vragen over het uitblijven van een zwangerschap en dan toegespitst over het tijdstip dat er het best gevreeën kon worden, een elektricien met wat pijn tengevolge van een val van een ladder – hij was trouwens goed weggekomen- , iemand met lage rugpijn, iemand bij wie de medicatie tegen hoge bloeddruk nog niet op orde was en ga zo maar door.
Heel interessant was de oude baas met als klacht een achteruitlopende conditie bij wie we een sterk vergoot hart en een ernstig kleplijden vermoeden. In ons land zouden we zo'n patiënt snel verwijzen naar de cardioloog en naar alle waarschijnlijkheid zou hij ook nog wel geopereerd worden door de hartchirurg, alleen dat is hier allemaal niet voorhanden. De vraag is dan, moet je nog allerlei diagnostiek doen? Vooral als dat toch geen consequenties heeft. Ook al is die diagnostiek misschien nog zo simpel: een röntgenfoto en een ecg zijn immers zo gemaakt. We besloten echter om die onderzoekingen dan ook maar achterwege te laten. Maar wel wat medicijnen aan de oude baas te geven, die het hart van hem in meer of mindere zou beschermen. De discussie of wat zinvolle en zinloze geneeskunde is zouden we in ons land ook wat vaker moeten voeren. Praten met de patiënt, daar gaat het in wezen om. En vertel eerlijk hoe de vlag erbij staat.

Verder zag ik nog een 44-jarige vrouw bij wie 4 weken geleden naar linker voet inclusief een deel van het onderbeen was afgezet. Dit omdat het gebied bijna zwart (whats in a name?) was door onstekingen en doorbloedingsstoornissen veroorzaakt door haar suikerziekte. Behalve tijdens mijn opleiding ben ik zoiets in onze eigen praktijk nog nooit tegengekomen. Suikerziekte is een chronische kwaal en als je die niet bijtijds ontdekt en scherp behandeld dan kun je allerlei afwijkingen aan ogen, nieren en bloedvaten verwachten. Onze praktijkondersteuner Yvon doet de suikercontroles bij ons al heel wat jaren perfect en gedetailleerd volgens protocol en de resultaten zijn er dan ook naar. Gelukkig bleek de wond aan de stomp goed genezen, mede dankzij het feit dat de suiker bij de vrouw intussen goed gereguleerd was.

Opvallend vond ik de vrouw die weliswaar voor haar dochter kwam, maar en passant ook een vraag voor zichzelf had. Zij bleek ruim 7 maanden zwanger van haar derde kind en vroeg of haar bloedgroep bepaald kon worden. Weliswaar ging zij af en toe naar elders voor haar zwangerschapscontrole maar uit de door haar meegebrachte kaart met aantekeningen bleek de ruimte voor de bloedgroep en rhesusfactor niet ingevuld. Zeker wanneer zij rhesusnegatief zou zijn en haar kinderen rhesuspositief, dan kunnen er vooral vanaf de derde zwangerschap ernstige complicaties bij de baby optreden. Kennelijk had die vrouw hierover iets vernomen en vandaar haar vraag. Gelukkig bleek zij rhesuspositief te zijn. Niets aan de hand in dit geval.

 schurft in weeshuis

Tenslotte zag ik ook nog een pittig 9 jarig ventje met schurft. Hij woont in een naburig weeshuis en van de begeleidster begreep ik dat meerdere kinderen dezelfde klachten en afwijkingen hebben. Dat is niet verwonderlijk. In overleg is besloten om een dezer dagen een verpleegkundige van Fame langs het huis te laten gaan om te overleggen over ons voorstel: alle kinderen 3 dagen achtereen van top tot teen insmeren met een antischurftmiddel. Maar eerst moet de leiding ervan worden overtuigd. Anders zullen we de komende weken dagelijks kinderen met dezelfde besmettelijke aandoening gaan zien. Dat is water na de zee dragen. Overigens is het beoordelen van afwijkingen aan een donkere huid lang niet altijd eenvoudig. Bij een blanke huid is soms niet altijd duidelijk waarover het gaat, maar je kunt het tenminste wel goed zien. Bij een donkere huid is dat vaak verduveld moeilijk. Eczeem, schurft, een infectieus beeld, het kan allemaal op elkaar lijken. Ik heb ooit eens een boek over afwijkingen aan de gepigmenteerde huid aangeschaft, maar doordat je het in de praktijk maar weinig tegenkomt, ben je gauw weer kwijt wat je uit het boek heb geleerd. Maar er zijn hier gelukkig lokale dokters en die herkennen de afwijkingen vaak al meteen. En dat is weer leerzaam voor mij.

Dinsdag is het in Karatu marktdag. De hele omgeving schijnt ervoor uit te lopen. Er is een levendige handel, van meubels tot koeien, mango's tot kippen en van waspoeder tot geiten. Iedereen schijnt er te zijn. Het personeel en de artsen vinden het niet zo heel erg, want de poli is dan een stuk rustiger. Elke twee weken is het zover en blijven de patiënten uit. Het is net als bij ons als de elfstedentocht wordt gereden, de kroonprins trouwt of als er een belangrijke voetbalwedstrijd wordt gespeeld. Alle ziekte en ellende is dan even weg. Maar je kunt er de klok op gelijkzetten, de gebeurtenis is nog maar amper voorbij, of de telefoon staat alweer roodgloeiend. Hier niet, want de markthappening duurt de hele dag. Over de telefoon gesproken: die wordt hier, behalve dan de mobieltjes voor privégebruik, voor het ziekenhuis amper gebruikt. Iedereen komt gewoon en dan vooral in de tweede helft van de ochtend. Vaak is het lang wachten geblazen, want iets op telefonische afspraak, dat doen ze hier niet. Bij ons kunnen we niet zonder. 's Ochtends zijn in Castricum de 2 lijnen die we hebben nagenoeg voordurend in gesprek, dan gaat de fax-, de receptenlijn en de spoedlijn vaak ook nog. Zes nummers hebben we en dan duurt het de patiënten soms nog wel eens te lang. Ik begrijp dat best, maar nog een lijn erbij betekent meteen iemand extra om de lijn aan te nemen. Dat kost het meeste en helaas laat de financiering daarvan te wensen over. Dat kan niet uit, simpel gezegd.

Toch zien we op deze marktdag wel weer interessante ziektebeelden. Zo is er een jongeman met oorpijn met aan die kant van het gelaat een gedeeltelijke verlamming van de spieren aldaar. Dit probleem komt ook in ons land wel voor, maar het is tamelijk zeldzaam. Hier ook. De gedachte is dat een infectie met een herpesvirus ervoor verantwoordelijk is en ook al is niet eens zeker of het helpt, geven we ze patiënt meestal aan antiviraal middel met wat prednison erbij. Hier gebeurt hetzelfde. Meer kun je niet doen. Als de patiënt geluk heeft, geneest hij volledig. Maar bij pech blijft er soms een scheef aangezicht over. Dat is niet te voorspellen.

Verder is daar een 30-jarige man, vader van 4(!) kinderen, die komt klagen over zijn verminderde libido. Nadat er bij lichamelijk onderzoek niets is gevonden, wordt deze patiënt weer gauw heengezonden. Mijn Tanzaniaanse collega vermoedt dat deze man, zoals veel mannen hier er naast zijn eigen vrouw nog wel een paar andere vrouwen op nahouden. In dit verband zien we vandaag trouwens opvallend veel mannen met problemen aan hun geslacht. Bij navraag blijken de meesten maar wat te doen. Van condooms hebben ze allemaal gehoord, maar gebruiken: ho maar. Sommigen hebben inderdaad onstekingen aan hun geslachtsorgaan en krijgen antibiotica mee. Tevens krijgen ze het verzoek hun partner(s) ook naar Fame te sturen. En tenslotte wordt hen uiteraard ook nadrukkelijk voorgehouden condooms te gebruiken met uiteraard de redenen ervan. Daarnaast een paar patiënten met wie het zo goed ging, dat ze maar met hun medicatie zijn gestopt. Dit fenomeen komt mij wel bekend voor. Je kunt het mensen soms nog zo goed uitleggen hoe belangrijk het is om de goede situatie te handhaven met de voorgeschreven middelen, als mensen zich goed voelen dan verdwijnt bij sommigen elke neiging om nog pillen te blijven slikken. Ik vergelijk het altijd met een  bril: zet je hem op dan zie je goed ook al worden je ogen er niet beter van. En zonder zie je beroerd. Bij een patiënt, die al eerder gewaarschuwd was om niet op eigen houtje te stoppen, ontstond een daverend epileptisch insult en met door de valpartij tevens letsel in het gezicht. Hij kreeg z'n pillen weer mee met de boodschap er nooit meer mee op te houden. En bij een andere patiënt bleek, nadat hij gestopt was, de bloeddruk weer tot een gevaarlijke hoogte was opgelopen waardoor een beroerte dreigde. Hij beloofde voor de zoveelste keer beterschap toen hij z'n recept in ontvangst nam.

Al vroeg in de ochtend een jonge kokkin gezien waarbij in de keuken een steekvlam of iets dergelijks was opgetreden die haar gezicht had getroffen. Ze had duidelijk pijn. Bij nadere beschouwing bleek het gelukkig om een eerste graads brandwond te gaan. Het hele gelaat was bedekt met een kleverig goedje, dat honing was. Als eerste hulp bij brandwonden wordt bij ons afkoelen met lauw water gebruikt, maar hier wordt het geheel ingesmeerd met honing. Niemand begrijpt precies waarom, maar het is traditie en men denkt dus dat het helpt. Zeker bij ernstiger brandwonden lijkt mij die zoetigheid eerder kwaad dan goed: het geeft voedsel aan bacteriën en verwijderen van dat kleverige spul is toch nodig als je de wonden goed en steriel wil verbinden. Wat zal dat pijnlijk zijn. Hier valt nog wel een wereld te winnen. De jonge dame wordt voor observatie nog een paar uur vastgehouden in de kliniek en mag daarna vertrekken.

brandwonden bij kind

Medisch gezien veel ernstiger waren de 2e graads brandwonden bij een 3 jarig masaai jongetje van de onderbuik en bovenbenen. Ze waren veroorzaakt door contact met hete soep. Door de verpleegkundigen werden de wonden zo goed en zo kwaad als dat ging gereinigd en verbonden. Eigenlijk was het voorstel om het kind enkele dagen op te nemen. Dat was voor de vader echter geen optie; hij zei dat hij dat niet kon betalen. Dan maar antibiotica mee, daar bij brandwonden van enige omvang infectie ervan op de loer ligt. Tevens werd dringend verzocht om met de kleine voor controle over vijf dagen terug te komen. Grote kans dat we ze niet meer zien, zei m'n Tanzaniaanse collega.

Vanuit Arusha, bijna 2 uur rijden, kwam nog een Duitse vrouw van eind 40 die ruim 2 weken tevoren door een hond was gebeten. De vrouw woont al vele jaren in Arusha en houdt zich bezig met liefdadigheid, geboortebeperking en baby's. Bij navraag bleek het niet om een straathond te gaan, maar om haar eigen, beide honden die met elkaar in gevecht waren geraakt en die zij wilde scheiden. Voor hondsdolheid(rabiës) hoefden we dan ook niet te vrezen. Als dat wel zo was, ben je hier nog niet jarig, zeker als je tevoren niet gevaccineerd bent. Waarschijnlijk zijn in heel Tanzania geen antistofinjecties tegen rabiës te krijgen en zul je ervoor naar Kenia, Zuid-Afrika of wellicht terug naar Europa voor moeten. De wond die de vrouw aan haar onderbeen had opgelopen, was wel ernstig: groot en diep met ontstekingsverschijnselen in de omgeving. Ze werd opgenomen, kreeg antibiotica en de volgende dag werd onder narcose al het dode weefsel, dat de ontstekingen toch alleen maar onderhoudt, rigoureus verwijderd zodat er een schone wond ontstond. Vanwege de grootte van de wond zou er dan een transplantaat over worden gehecht, maar daar heeft hier niemand ervaring mee. Dat gebeurt dan ook niet. De wond gaat zo ook wel dicht, alleen er zal een lelijk litteken over blijven. Dat vond de vrouw verder niet zo erg.

vieze hondenbeet

 

 

nu schoon

 

Heel ernstig en meelijwekkend vond ik de volgende dag een 24-jarige vrouw, met een mooi en lief gezicht, die door haar moeder in een rolstoel werd binnengereden. Het verhaal vond ik indrukwekkend: zij was tot voor enkele jaren terug goed gezond. Zij werd zwanger, maar  controles waren er eigenlijk niet. Zij is onderweg naar een ziekenhuis elders bevallen en kort nadien in coma geraakt. Omdat wij geen medische gegevens van haar hadden, zou ze een beroerte, maar waarschijnlijker een ' zwangerschapsvergiftiging' tengevolge van hoge bloeddruk kunnen hebben opgelopen. Hierdoor zijn onherstelbare hersenbeschadigingen opgetreden met als gevolg: een ernstig gehandicapte jonge vrouw, voortdurend tandenknarsend, een dwangstand van haar ogen, spastisch en met wie geen contact mee viel krijgen. Ze wordt door haar moeder opgevangen en dat zal de familie voor de rest van haar leven moeten doen. Opvanginstellingen voor dergelijke patiënten bestaan in heel Tanzania niet. Volgende week moet de patiënt terugkomen, want dan is er een neuroloog uit de VS voor een week in huis. Ik denk niet dat hij veel te bieden heeft, maar het kan nooit kwaad een deskundige er ook nog eens naar te laten kijken. Overigens ging het met de baby van de jonde vrouw naar wens, zo zei oma, toen ik daarnaar vroeg.
I
ntussen kwamen er veel masaai-patienten vandaag. De kleren die ze aanhebben, met die geur, niet echt fris allemaal. Soms met hele dekens om en een muts op, terwijl dit een land is waar het bepaalde niet koud is. En dan al die zwaarwegende sieraden door uitgezakte openingen in hun oorlellen, gouden ringen om bepaalde tenen en dan die dolk en die eeuwige stok. Dat zijn hun wapens. Ik zag er verschillende met een handspiegeltje om hun hals. Bekijken ze zichzelf daarmee? Ik weet het niet. Meestal zijn de masaai broodmager, hoewel lang niet altijd meer. Zeker als ze zich in of de nabijheid van een stad ophouden, proeven ze meer van die lekkernijen die zo calorierijk zijn. Maar doordat ze veel lopen, blijft hun gewicht dikwijls nog wel redelijk.

spiegeltje aan de wand?

Op het spreekuur zagen we nog een 75 jarige man die al enige tijd tevoren een beroerte had doorgemaakt. Hij was nog gehandicapt en kwam in een rolstoel. Of het nu een bloeding of een stolsel(infarct) wist niemand, een scan wordt hier nergens gemaakt. Voor de behandeling maakt dat wel uit, want bij een bloeding moet je natuurlijk geen bloedverdunnende middelen geven. Hij  had ze wel, gewoon omdat een infarct de grootste kans heeft en het probleem de afgelopen periode niet erger was geworden. Hij zou wat fysiotherapie moeten hebben, maar ook dat is hier niet. Met zijn zoon werd even voorgedaan welke oefeningen hij met z'n vader kon doen. Of dat het nou is? Indrukkend vond ik een uitgebreide ontsteking van de hoofdhuid bij een man van een jaar of 45. Hij kwam terug voor controle en ik vond het allemaal nog maar matig. Gelukkig had een collega enkele weken geleden een foto gemaakt met zijn mobiel, dus konden we mooi vergelijken. Er zat inderdaad verbetering in, zij het niet echt schokkend. Ook deze patiënt vertrok weer met een lading pillen en crèmes en mocht over enkele weken terugkomen. Maar wat het nou precies was, het bleef mij onduidelijk.

hoofdwonden

De keuken is hier wel een belangrijke ontmoetingsplaats voor alle medewerkers. Het is niet meer dan een soort kantine waar twee picknicktafels staan die wij wel kennen van parkeerplaatsen en Staatsbosbeheer. In de hoek staat een wastafel en iedereen die binnenkomt, duikt eerst even die hoek in. Dat is een goede gewoonte. Niet alleen dat, maar zelfs noodzakelijk, want ik zie regelmatig mensen met hun handen eten. De meesten doen dat niet. Om een uur of half elf komen de eersten al de kantine binnen: thee of koffie met 2 sneden onbelegd en onbesmeerd wittebrood. En om een uur of twee dan de lunch, doorgaans rijst met bruine boven of naar believen bruine bonen met rijst. Ik kan het inmiddels niet meer zien.

bruine bonen met rijst of rijst met bruine bonen

 

 

De avonden zijn, gemiddeld gesproken, best wel saai. Twee dagen geleden ben ik eens om een uur of vier 's middags naar een op een kilometer of twee verder op een heuvel gelegen hotel gewandeld. Het bleek een luxe tent, met veel Amerikaanse gasten en gerund door een Duitser. Er was een zwembad, een bar met een heel mooi terras. Een biertje zou er hier wel ingaan. Intussen was het donker geworden en de gasten gingen langs het buffet. Dat was natuurlijk niet voor mij bedoeld, alhoewel, zou dat iemand opvallen? Al het personeel is zwart en wat wit is, is gewoon gast. En omdat de meeste gasten toch op safari-doorreis zijn en niet langer dan een of twee nachten in het hotel zitten, schoof ik ook maar gewoon aan in de rij. Het was heerlijk en misschien niet alleen omdat er toch wel anders gekookt werd dan op Fame, maar misschien nog meer omdat het zo stiekem helemaal gratis was. Dat ga ik van de week nog een keer doen, besloot ik. Maar ik moest nog naar huis. Aarde- en aardedonker. Zouden ze hier ook van die masaai-wachten hebben? Bij de poort trof ik er een paar. Een wilde wel meelopen en met z'n zaklamp scheen hij voor m'n voeten op het oneffen pad. Bij Fame werd ik overgedragen aan zijn masaai-collega daar en die bracht mij weer veilig thuis. Uiteraard allemaal een fooitje rijker Toen ik uiteindelijk in bed nog wat na lag te genieten met name over die kwajongensgrap en een vervolg daarop bedacht ik me: dan moet ik weer dat hele eind op die manier terug. Is me het dat wel waard? Ik moet er nog eens rustig over nadenken.

Ik zit hier nu een week of zes en de eenzaamheid breekt me soms toch wat op. Uiteraard mis ik het thuisfront, maar echt heimwee heb ik ook weer niet. Ik bedenk me, dat ik het hier misschien ook wel weer een beetje gezien heb. Het werk is natuurlijk prachtig. Maar dat je steeds afhankelijk bent van anderen die het vertaalwerk voor je moeten doen, blijft lastig. En ik vind het lastig om te zeggen dat het anders moet. Per slot ben ik hier een gast en niet meer. Aan de andere kant word je mening toch vaak wel weer erg gewaardeerd. Maar gebeurt er uiteindelijk ook wat mee? Dat is voor mij de grote vraag. 

Vannacht van drie verschillende mensen sms-jes gehad dat Ajax uit de Europaleague ligt, maar dat AZ 'door'  is. Dit laatste was wel een narrow escape begreep ik, met name in de laatste minuten. Maar ik ben blij dat m'n cluppie verder mag, hoewel dat tegen Anzjii uit Rusland is, een geducht tegenstander. Vorig jaar werd AZ door deze club, toen vooral bestaande uit voor veel geld bij elkaar gekochte goede Europese spelers, vernederd. Laten we hopen dat de kaarten nu anders liggen.

Vanochtend met mijn collega Mwanjana, de 'oude rot' met de meeste ervaring hier, een heel gesprek gehad over besmettelijke ziekten hier in Tanzania. Zo heeft hij in de laatste 30 jaar een forse cholera-uitbraak meegemaakt en ook verschillende keren de pest gezien. Bij beide, in beginsel snel verlopende, bedreigende ziekten die nogal eens tot de dood leiden, speelt de hygiëne en met name het drinkwater en de bereiding van voedsel een belangrijke rol. Gelukkig is de situatie nu veel beter in Tanzania en weten de meeste mensen wel waarop ze moeten letten. Maar ja, dan moeten de omstandigheden wel altijd en overal voorhanden zijn. En in zo'n warm land kan het snel uit de hand lopen.

Een 79-jarige, moeizaam bewegende Masaai-man komt binnen met zijn zoon. Hij is er voor het eerst en ik begrijp dat hij al 3 jaar last heeft van lage rugpijn, z'n knieën en van de gewrichten van de grote teen van beide voeten. Het is een verhaal dat wel bij jicht zou kunnen passen, maar het lab.onderzoek levert geen enkele afwijking op. Uiteindelijk blijkt het toch meer een verhaal van algehele artrose, wij zouden zeggen 'gewrichtsslijtage'. Dat komt bij alle mensen voor, hoewel bij de een wat meer dan bij de ander. Het gaat om een algemeen verouderingsproces van de gewrichten, dat niet echt tegen te houden is. Soms geven we wat medicijnen tegen de pijn en soms wordt er, althans in ons land, geopereerd als de klachten niet meer te harden zijn. Hier is daar geen sprake van, en de patiënt krijgt wat pijnstillers mee naar huis. Ik zag ook nog een klein jongetje, die echt gekleed ging als een 'heertje'. Een grappig gezicht, zo'n klein ventje in een wat te ruim zittend kostuumpje. Hij moest het speciaal van zijn moeder aan, omdat hij naar de dokter ging. Hij hoestte wat, maar het bleek allemaal erg mee te vallen. Een verkoudheidje en medicatie? Nee, dat vonden we niet nodig.

een 'heertje'

Zoals kennelijk overal moeten de artsen hier er nog een hele administratie op nahouden. Ze zijn  er niet erg tuk op en wat dat betreft, lijken ze ook alweer op ons. Dokters willen patiënten zien, dat is hun vak en hun passie en daar hoort geen bureaucratie bij. In ons land zijn de meeste, praktiserende dokters, of het nu huisartsen of specialisten zijn, wars van die aantekeningenmakerij. Managers, zorgverzekeraars en meer van dat soort lusten er wel pap van. Ze doen er doorgaans niets mee, maar dat hindert niet. Soms komt er een rapport waarover uitvoerig wordt vergaderd en gedaan, en vervolgens: helemaal niets. Maar het is een mooi rapport en de managers zijn er blij mee.
Veel van de gegevens die wij aanleveren, worden opgehoest door de computer. Dat scheelt op zich veel werk. Wat knoppen indrukken en kijken wat er gebeurt. Maar vooraf moeten we natuurlijk wel zorgvuldig zijn het invoeren van de gegevens. Het meeste gebeurt al tijdens de consulten en de computer suggereert de codes die wij dan moeten accorderen. Hier geen computer, maar alles op en in mappen en op grote lijsten. Hele vellen en boeken ermee vol. Dit blijkt ondermeer een verplichting van de Tanzaniaanse overheid die precies wil weten wat de dokters doen, welke diagnoses er zijn gesteld en welke behandeling er is voorgeschreven. Ik kan me best voorstellen dat dit voor een overheid belangrijke gegevens zijn. Beleidsmakers moeten zich natuurlijk wel op feiten kunnen baseren. Maar de tijd die het de dokters hier kost, is wel extreem. Elke dag minimaal een uur per dokter. Ik leef met ze mee, maar helaas kan ik ze erbij niet helpen.

administratie.....

Met mijn collega Mwansjana, ik mag hem steeds meer, ook nog uitvoerig gesproken over malaria. Deze ziekte is in Tanzania in een paar jaar tijd sterk teruggedrongen. Zagen ze er op Fame een tot twee jaar geleden nog een paar honderd patiënten per maand mee,  nu zijn het er hooguit 50. De introductie van nieuwe medicatie maakt de overdracht van besmet bloed met parasieten nagenoeg onmogelijk, terwijl de overheid daarnaast op grote schaal kosteloos klamboes verstrekt. En verder worden de muggen zoveel mogelijk verdelgd met name in de gebieden waar ze veelvuldig voorkomen. Mwansjana weet er veel over te vertellen. Eigenlijk ook niet zo verwonderlijk: zijn vader was ook arts en zijn vrouw is verpleegkundige. Hij heeft passie en dat straalt hij ook uit.

Bijna als uitsmijter van de dag zagen we nog een 8 jarig masaai-jongetje met een opgezette buik die zich niet goed ontwikkelde. Hij bleef klein en zag er wel drie jaar jonger uit. Al gauw bleek hij een dijk van een bloedarmoede te hebben met als meest waarschijnlijke oorzaak wormen en parasieten in de darmen. Het kind kreeg naast een voedings- en vitamineproduct medicijnen tegen dat ongedierte mee en we wilden het over 4 weken voor controle graag weer terugzien. Ik vond het nogal indrukwekkend, maar m'n collega had het over ' een gewone, gebruikelijke zaak'.

Tenslotte mij vandaag ook nog even beziggehouden met de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen en dan speciaal voor CKenG. Ik zie dat de campagne op volle toeren draait en daar ben ik trots op. CKenG is immers een partij die alleen maar voor het belang van alle Castricummers opkomt, zonder religieuze of maatschappelijke achtergrond. De partij heeft in mijn ogen veel goede keuzes gemaakt. Zo was het de enige die standvastig voor een goede oplossing van het knelpunt Beverwijkerstraatweg koos, terwijl de andere partijen ondanks hetgeen er in hun verkiezingsprogramma stond, afhaakten. Jammer, en nu maar hopen dat er geen grote ongelukken gebeuren daar...... CkenG heeft er intussen ook duidelijk voor gekozen dat er een bungalowpark op de Zanderij kan worden gerealiseerd. Zeker als je daarvoor ook de ruimte waar de gebouwen van het kaaspakhuis staan, kunt gebruiken, knapt het gebied absoluut op. Toerisme is een door nagenoeg alle partijen onderschreven speerpunt voor de ontwikkeling van de gemeente, dus als je dat nu ineens niet steunt, waarmee ben je het dan wel eens? Natuurlijk is de Zanderij een aardig gebied. Maar zeg nu eerlijk: slechts twee weken per jaar bloeit er iets en voor het grootste gedeelte van het haar zit je tegen een laag stro aan te kijken. Schone werkgelegenheid, interessant voor de winkeliers en horeca en een zwembad waar ook de Castricummers gebruik van kunnen maken, het lijkt bijna te mooi om waar te zijn. Dit plan verdient nader onderzoek.